در بهشت شداد

هر شهری دارای صورتی است که ظاهر آن را به نمایش می گذارد و دارای سیرتی است که سلوک انسانها را به نمایش می گذارد.

از آنجائیکه صورتها با عیون ظاهر دیده می شوند، ای بسا پیام به دلها داده، مرز میان صورت و سیرت حذف یا تحت تاثیر زیبائیهای ظاهر، سیرت بصورت کلی محو و فدای صورتها می گردد. گاهی محسوسات ظاهر با اندک بزکی آنچنان انسانها را مسحور می سازد که از دیدن سیرت، کر، کور و لال می شوند.

تمدنها بر اساس صورت شهرها شکل نمی گیرد، خمیرمایه تمدن، هویت انسانی است که به سیرت باز یم گردد و سلوک انسانی را شکل می دهد گرچه صورتها همیشه دلبری می کنند اما به سیرتها آرامش نمی دهند. توازن میان صورت و سیرت در شهرسازی و زیست شهری لازم و ملزوم یکدیگرند.

از دبی بعنوان قلب تجاری خاورمیانه نام می برند که حقیقت دارد اما این قلب چقدر ضرب آهنگش آرام بخش است بی پاسخ رها می شود!

دبی قلب صادرات و واردات خاورمیانه است، متاع این صادرات و واردات چیست و چقدر می تواند به انسانها یاری رساند تا به سرمنزل مقصود و هدف زندگی و خلقت نزدیک شوند، باز هم بی پاسخ می ماند!

مسافرین جاده ابریشم و کمپانی هند شرقی یکجا در دبی تجمع و ملل و نحل آسیا را به نمایش می گذارند. سکولاریسم مذهبی، فرهنگی، اخلاقی، سیاسی، اقتصادی، تاریخی، نژادی، قومی، عربی و عجمی و... ایستگاهش دبی است در این شهر هویت فرهنگی کاملا پوچ و بی معناست. حتی بومیان امیرنشین دبی هم احساس هویت را از دست داده اند.

اگرچه با شعار، حب الوطن من الایمان ادعای حفظ هویت دارند.

در شهرسازی، دبی، گوی سبقت را از لندن، پاریس، نیویورک، رم، توکیو، مادرید، دهلی، پکن، آنکارا و... ربوده، از همه پایتخت های مطرح جهان یک سروگردن جلوتر است اما این شهر فاقد روح و هویت است. حاذق ترین و برجسته ترین طراحان و آرشیتکت های شهرسازی جهان آثار هنری خود را با بودجه های نجومی در دبی به نمایش گذاشته اند. کافی است از قلب دبی تا بندر آزاد جبل علی را با خودرو طی کنید، آسمان خراشهای متنوع، پلها، زیرگذرها و ترامواهای شکیل، فضاهای سبز زیبا و پارک اتومبیل کنار خیابانهای اصلی نشان از رعایت کامل اصول شهرسازی و زیست شهری دارد. فکر کنم متروی دبی در جهان بی بدیل باشد. دبی در شهرسازی همه کشورهای عربی مثل عربستان، بحرین، قطر، کویت، عمان و... را پشت سر گذاشته، مقام اول شهرسازی را دارد.

نبض تجارت و تولیدات صنعتی همچنان در دبی تندتند می زند، حمل و نقل منظم و آسان، فارغ از ترافیک دردسرساز، رژه جدیدترین خودروهای جهان، پارکینگ های مناسب بین شهری، نشان می دهد، همه چیز دبی بر مبنای اصول شهرسازی مدرن و پیشرفته ساخته شده است.

از آنجائیکه دانشمندان شهرسازی جهان در ساخت همه جانبه دبی نقش داشته و دارند، بهره بردن از طرحها و انتقال آنها به دیگر کشورهای منطقه خاورمیانه و الگوگیری نه تنها قابل مذمت نیست بلکه شراکت در عقول دانشمندان شهرسازی جهان است.

پیشنهاد می شود، ستاد طرح ترافیک کلان شهرهای ایران در دبی برگزار گردد تا دست پر برای اجرای طرح ترافیک بازگردند. البته شب آخر هنگام بازگشت به فرودگاه، بلوار منتهی به فرودگاه بسیار شلوغ و پرترافیک بود. چنانچه صورت شهرسازی دبی با سیرت فرهنگی- معنوی ایران همراه شوند، می توان شاهد بود که این صورت و سیرت همراه، تبدیل به الگوی جهانی شده، همه قله های انسانیت و زیست شهری را فتح می کنند.

اما چنانچه فقط از صورت شهرسازی و حمل و نقل و... دبی بهره گرفته شود و خبری از روح، سیرت و هویت دینی- فرهنگی در آن نباشد، ساختن بهشت شداد است. در دبی کسی کاری به کار هیچکس ندارد، پیرایش، آرایش و پوشش آزاد، آزاد، آزاد است. برهنگی فرهنگی و فرهنگ برهنگی را بوضوح می توان در دبی به نظاره نشست. در دبی عفاف و حجاب کاملا از زندگی اجتماعی حذف شده است.

در حوزه کارهای یدی، جوانان هندی در دبی حرف اول را می زنند، در گردشگری، گردشگران چینی حرف اول را می زنند. تقریبا تمام هتل های دبی پر از مسافرین خارجی از ملیتهای مختلف است منتهی اکثرا آسیایی و بسیاری اروپایی، ضرباهنگ کار و تلاش و تولید و بازارگردی مسافرین دبی همیشه پررونق و از حرکت باز نمی ایستد. البته منطقه آزاد تجاری جبل علی نزدیک ابوظبی از همه جا پرمشتری تر و پررونق تر می باشد. حتی آسفالت خیابانها و بزرگراههای دبی، بدون لکه و مشکل، صاف و مناسب و راننده آزار نمی باشد.

ایستگاههای اتوبوس دبی در حاشیه خیابان و بزرگ راهها مجهز به دستگاه خنک کننده است و درب ها منظم کشویی دارد.

در رعایت نظم رانندگی و رعایت قانون رانندگی دبی سرآمد است در طول سه روز حضور در دبی حتی یک تصادف خودرو مشاهده نکردیم. البته عابرین پیاده هم همچون رانندگان قانون عبور و مرور و چراغهای قرمز و سبز، ایست و عبور را کاملا رعایت می کنند.

از آنجائیکه اکثریت کارگران هتل ها، کارخانجات و مراکز خرید و رستورانها، کارگران ساختمانی و فضای سبز دبی را نیروهای کاملا جوان هندی تشکیل می دهند، باالطبع جمعیت هندیان در دبی از این امیرنشین ها بیشتر است.

هندیان جوان، خوش برخورد، قانع و با حداقل دستمزد از طریق شرکتهای جذب کارگر بصورت ویژه برای کار به دبی آورده می شوند. در شرکت نافکو که خودروهای آتش نشانی و خدمات ایمنی و اورژانسی مونتاژ و تولید می کنند و ما برای خرید بالابر جهت آتش نشانی شهرداری شیراز مراجعه کرده بودیم، رئیس شرکت فلسطینی و معاون فنی شرکت یک مهندس خوش برخورد هندی بود و 99 درصد کارگران و مهندسان این شرکت هندی بودند و اکثر آنها جوان و مسلمان.

بسیاری از آنها اهل نماز بودند، در نمازخانه کوچک کارخانه بسیاری از آنها بصورت نوبتی به نماز می آمدند، چون جای کافی برای حضور همزمان برای همه آنها نبود. در هتل محل اقامت هم کارگران اکثرا هندی بودند، از نظافتچی، راهنما و راننده گرفته تا کارگران بوفه و رستوران جملگی هندی بودند.

البته در هتل محل اقامت، تعدادی خانواده ایرانی هم آمده بودند، وضع زننده بعضی از زنان ایرانی مایه شرمساری و خجالت بودند، در پوشش، برهنه، در آرایش بزک کرده، عقده ای رفتار می کردند، وضع زنان چینی، تاجیکستانی و هندی و پاکستانی به مراتب بهتر از زنان و دختران ایرانی در میان مسافرین دبی در هتل بود!؟ البته روز آخر استقرار در هتل، چند خانواده ایرانی اضافه شدند که در همه موراد پوشش، متانت، سادگی و زندگی پاک افتخاری برای ایران بودند، به جای جوگیر شدن، جوشکن بودند. در دبی هیچ رنگ و بوی سیاسی مشاهده نمی شود. روزنامه ها بی مشتری و کاملا مبلغ خاندان آل نهیان و آل مکتوم می باشند. عکس امیران امارات و دبی در تمامی مراکز و شاهراهها نصب شده است. البته با شیطنت، خلیج فارس را خلیج ع.ر.ب.ی معرفی می کنند که سیاسی است. شاید باور نکنید، در دبی اصلا پلیس حضور و ظهور در ملأ عام ندارد، البته با دوربین های مخفی و مدار بسته، تمامی هتل ها، مراکز خرید و مراکز تجاری کنترل نامحسوس می شود. با توجه به حضور ملیت های مختلف در دبی و شلوغ بودن همه خیابانها، جو پلیسی به هیچ وجه وجود ندارد، اصلا کسی کاری به کسی ندارد. برای شام و نهار طی دو روز به دو رستوران ایرانی رفتیم که تمام کارگران آنجا، هندی، فیلیپینی، افغانی و پاکستانی بودند و خبری از کارگران ایرانی جز رئیس رستوران نبود!

حضور کمرنگ ایرانی ها در دبی برای کار واقعا تعجب انگیز بود.

دبی مال، امارات مال، برج الخلیفه، شهرک تفریحی ابن بطوطه سفرنامه نویس با معماری سنتی مللها و نحلها و منطقه جمیرا با هتل معروش از اماکن تفریحی مشهور دبی می باشند، رمستان دبی هوا حول 22 درجه بالای صفر می چرخد اما در یکی از برجهای دبی، فضای برفی همچون السکای سرد درست کرده اند و اسکی روی برف با ورودی حداقل 50 دلار امکان پذیر است. اسکی روی یخ هم وجود دارد، اکواریوم های بزرگ و دیدنی. در شهرک ابن بطوطه محصولات فرهنگی، غذایی، سنتی و تولیدات دهها کشور و به سبک معماری ایرانی، عربی، چینی، هندی، یونانی، ونیزی و... در ابن بطوطه با دروازه بسیار زیبا مسافرین را به تماشا می کشاند.

از رستوران ایرانی حاتم تا رستوران مک دونالد امریکایی و چینی و هندی همه ذائقه ها را سیر می سازد.

پارک آبی برج العرب و هتل آتلانتیس ورودی بزرگسالان 225 درهم (هر درهم به پول ایرانی 800 تومان) بچه ها 175 درهم، در امارات مال، آموزش اسکی و بازی با اسکی با ورودی 880 درهم برای بزرگسالان و خردسالان 640 درهم می باشد.

پارک گلها با بیش از 45 میلیون گلهای طراحی شده طبیعی با ورودی 20 درهم، بازدید از برج الخلیفه 400 درهم ورودی بدون رزرو  با رزرو 125 درهم بزرگسالان و 95 درهم خردسالان. در دبی بزرگترین اکواریوم تونلی درست شده است.

تور صحرا دارند که شبها بیابان گردی می کنند، بازی با گلوله های برفی در حال باریدن برف و اسکی روی برف و یخ و... بخشی از مراکز تفریحی دبی است. تبعیض نژادی در دبی کاملا مشهود است. بنوعی کارگران جوان پسر هندی و دختران جوان فیلیپینی همچون بردگانی هستند که در امارات استثمار و استحمار می شوند. چون شرکتهای اماراتی آنها را از کشورهایشان برای کار می آورند، با حداقل دستمزد و محل اسکان نامناسب و لباسهای شیک آنها را بکار می گیرند. چون جوانان محروم می باشند با حداقل های زندگی راضی هستند. در فرودگاه دبی تبعیض مشهودتر است. ترمینال ویژه کشورهای اروپایی و عربی کاملا شیک و زیبا می باشد و ترمینالی که مسافرین ایرانی، هندی، افغانستانی و پاکستانی از آن استفاده می کنند کاملا شلوغ و فاقد امکانات مناسب و متناسب با ترمینالهای دیگر دبی می باشد.

همانطور که اول گزارش هم بیان شد، دبی شهری است برای سفر چند روزه، هویت و روح زندگی توام با آرامش ندارد اگرچه شهر هزار مسجد باشد! مساجد شیک و یک مدل در تمامی خیابانهای اصلی حداقل از ایران بیشتر اما روح بندگی و آرامش وجدانی و زندگی در آن یافت نمی شود. در شرکت نافکو از مدیر فنی جوان و سا سوادش که هندی بود و یک جوان ایرانی که حدود 11 سال با این شرکت کار جهانی می کند سؤال کردم، دلتان می خواهد همیشه در دبی ماندگار باشید و همین جا به زندگی خود ادامه دهید، هر دو نفر گفتند خیر، خدا خدا می کنیم خدمتمان به پایان برسد و با دست پر برای ادامه زندگی به کشورمان بازگردیم. بهترین تعبیر از دبی همان، بهشت شداد است که صورت بزک شده شهری دارد اما سیرت و سلوک انسانی بر مبنای آموزه های دینی و وحیانی ندارد. البته می گفتند در میان امیرنشینان امارات، ابوظبی مذهبی تر از دیگر امیرنشینان هستند، در میان کشورهای عربی کویت و بحرین را نام می بردند.

در دبی خط قرمزی بنام احکام دینی وجود خارجی ندارد، هر کسی آزاد است باب طبع خود از آن بهره ببرد. مشروبات الکلی، کازینوها، دانسینگ ها، استخرهای مختلط، کاباره ها، سکس و... در همه جای دبی وجود دارد منتهی عرضه علنی نمی شود به اهلش تعلق
می گیرد. البته در فروشگاه فرودگاه دبی انواع و اقسام مشروبات الکلی داخلی و خارجی برای یادگاری بردن به نمایش گذاشته شده بود! خوبی های بیشمار دبی همه مربوط به صورت شهری بود و بدی های بیشمار و پلید آن مربوط به فقدان سیرت معنوی و احساس هویت مشترک می باشد. برای نمونه گرچه دبی یک کشور اسلامی است، تمامی مراکز تجاری و خرید دبی به پیشواز جشن کریسمس و سال نو میلادی رفته بودند. در تمامی مراکز یاد شده، درخت تزئین شده بزرگ کاج کریسمس و بابا نوئل در مبادی ورودی گذاشته بودند. فکر نمی کنم در خود کشورهای مسیحی نشین اینگونه به استقبال سال نو مسیحی بروند، بقول معروف دبی کاسه داغر تر از آش شده بود تا سکورازیسیون شدن کشور را به نمایش بگذارد. بی شک کاری که در دبی اسلامی صورت می گیرد را هندوهای هندی و بودایی های چینی اجازه نمی دهند اما در دبی برای اینگونه کارهای صوری و ظاهری از دیگر کشورها سبقت می گیرند.

راوی : محمدرضا هاجری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: